Stephanie (19) heeft op dit moment een tussenjaar en staat in de bloei van haar leven. Ze denkt na over welke vervolgstudie ze zal volgen, waarschijnlijk iets in de zorgsector. Stephanie heeft veel vriendinnen, een leuk vriendje en houdt van gezelligheid. Kortom: je zou denken dat ze een zorgeloos leventje leidt. Totdat je vraagt naar haar thuissituatie, dan hoor je het verhaal achter de voordeur. Stephanie zorgt namelijk voor haar moeder met Niet Aangeboren Hersenletsel.
‘’Drie jaar geleden is mijn moeder getroffen door een herseninfarct in haar linkerhersenhelft, rechts heeft ze daardoor kracht verloren en slappere spieren, ze kon vrij weinig. Een halfjaar later is ze opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Ik was toen op schoolreis in IJsland toen het gebeurde, ik wist op dat moment van niks. Pas toen ik richting huis ging belde mijn moeder mij met het nieuws dat ze weer in het ziekenhuis lag, maar het ‘’allemaal reuze mee viel!’’ Ik was natuurlijk helemaal in paniek en ben toen direct naar het ziekenhuis gegaan. Ik kan wel zeggen dat na het infarct ons leven is veranderd.’’
Stephanie had voor het infarct een hechte en fijne band met haar moeder. Haar ouders waren al gescheiden toen haar moeder het infarct kreeg. Stephanie heeft een broertje, die bij haar vader in het oosten van het land woont. ‘’Omdat mijn vader en broertje niet in de buurt wonen komt er veel op mijn schouders terecht. Ik vind dat niet heel erg hoor, maar soms zou het wel fijn zijn als anderen mijn moeder ook eens kunnen helpen’’. Stephanie vertelt dat de zorgsituatie haar heeft veranderd, zowel in goede maar ook minder goede zin. ‘’Ik merk dat ik sneller volwassen ben geworden, omdat ik ineens alle zorg in mijn eentje droeg. Stiekem had ik toen gewoon 16 willen zijn en willen puberen, alleen helaas leende de situatie daar zich niet voor. Ik had niet echt een keus en moest koken, schoonmaken en voor mijn moeder zorgen. Aan de andere kant ben ik ook extreem dankbaar dat mijn moeder er nog is, en zorg ik met alle liefde voor haar. Het is voor mij normaal dat je voor je moeder zorgt, ze heeft tenslotte ook al die tijd voor mij gezorgd.’’ Stephanie vertelt dat ze, nu ze wat ouder is, toch probeert meer een eigen leven te leiden dan voorheen. Wel geeft ze aan bang te zijn dat het nog een keer gebeurt, ook al weet ze dat die gedachte niet per se realistisch is.
Stephanie vertelt dat er op dit moment goede hulp is voor haar moeder en ze hierdoor een stapje terug kan nemen. Ook hopen ze beiden op een speciaal intern revalidatietraject ergens in Zuid-Holland. ‘’Het zou gewoon fijn zijn als ze helemaal zelfstandig kan wonen en ik niet meer alles voor haar hoef te doen. Ik doe het met liefde hoor, maar uiteindelijk is het voor haar ook fijn als ze weer zelfredzaam is. Hopelijk met de juiste hulp en ondersteuning is dat haalbaar. We gaan het zien!’’