Laura (19) studeert Social Work en woont bij haar moeder. De eerste 18 jaar van haar leven heeft ze echter grotendeels bij haar vader gewoond. Haar vader is na een ongeluk blind geworden, zijn zicht wordt steeds minder en zorgen daarmee groter. Bij haar moeder is vijf jaar geleden een bipolaire stoornis geconstateerd; een psychiatrische diagnose die sterke wisselende periodes kent.
Ondanks dat de diagnose pas vijf jaar geleden geconstateerd is, is het vanaf Laura’s geboorte onrustig. Soms woonden haar ouders wel bij elkaar, soms woonde haar moeder ergens anders en was Laura af en toe bij haar moeder. De vader van Laura is een autoritaire man, als dingen niet gaan zoals hij wil kan hij aardig uit zijn slof schieten, hier is ze ondertussen aan gewend. Vaak gaat het over hele kleine dingen die verkeerd gaan en waar hij dan boos van kan worden. “Het kan gaan om de indeling van het eten op zijn bord, wat ik dan verkeerd heb opgeschept, zulke dingen”. Dit zorgt ervoor dat Laura het gevoel heeft dat ze het niet snel goed doet en dat maakt het zwaar.
“Mijn moeder is eigenlijk het tegenovergestelde van mijn vader, die vindt het allemaal prima en gezellig”. Laura haar moeder ervaarde pieken een dalen, tijdens de pieken was ze erg gezellig en druk. Maar in de dalen kon ze erg in de war zijn, ze ging dan bijvoorbeeld extreem veel spullen kopen om zich beter te voelen. Toen haar ouders nog bij elkaar woonden nam Laura tijdens die periode ook geen mensen mee naar huis. “Ik heb ook echt wel vrienden verloren in die periode, die vonden mijn moeder echt een ‘gekkie’ zeg maar”. Sinds de diagnose krijgt haar moeder medicatie waardoor ze stabiel is en geen pieken en dalen meer heeft.
Het combineren van zorg en school bleek heel moeilijk. In de vierde klas stapt ze over van het vwo naar de havo. Op het vwo moest ze constant op haar tenen lopen. In de vijfde klas zakt ze voor haar eindexamen “Omdat ik dan toch echt de zorg voor mijn vader niet kon combineren met school en het dat ook voor mezelf te veel werd, ja dat voelt dan wel echt als falen.”
Laura geeft aan dat de HBO nog pittiger is dan de middelbare school. Daarom heeft ze ervoor gekozen bij haar moeder te gaan wonen. Met deze stap heeft ze echt voor zichzelf gekozen. “Ik vind 18 jaar de zorg voor mijn vader wel voldoende. Natuurlijk zorg ik nog voor hem en help ik als het nodig is, maar ik woon niet meer bij hem.”
Laura geeft aan dat je wel aan mensen kan uitleggen dat ze mantelzorger is, maar dat ze niet denkt dat mensen echt beseffen wat het nu precies is, hoeveel tijd het kost en hoe zwaar het ook emotioneel kan zijn. “Ik heb ook verder geen broers of zussen, dus het is ook niet alsof je de zorg voor je ouders kan delen, of effetjes bij diegene die in hetzelfde schuitje zit je ei kwijt kan. Dat miste ik wel heel erg.”